Tema for årets siste utgåva av Prosa er habilitet, noko som er høgaktuelt når debatten raser om korleis merksemda blir porsjonert ut på boksidene. I leiaren peikar redaktør Merete Røsvik på at habilitetsomgrepet belyser kva det er å redigere, og at det finst distinksjonar i synet på habilitet som det er viktig å vere merksam på for å forstå dynamikken i litteraturkritikken. Nummeret inneheld eit essay av Hilde Østby om erfaringar frå å vere både forfattar og kritikar.
Finst eigentleg den uavhengige vurderinga, spør Jonas Hansen Meyer. Han har intervjua sentralt plasserte kritikarar og funne at skilja i synet på habilitet kan gå tvers gjennom avisredaksjonane. Kritikar Aasne Jordheim har gått tilbake til skulebenken og skriv om kva ho meiner manglar i undervisninga ved OsloMets nye masterprogram i sakprosa (master i medieutvikling). Kjerstin Gjengedal har sett nærare på skuggeforfattararverksemd, altså profesjonelle skribentar som samarbeider med folk (ofte kjendisar) som har ei historie og kanskje eit publikum, men ikkje den naudsynte skrivekompetansen.
I artikkelserien «Kampen for det frie ordet» skriv fribyforfattar Gunel Imanova om hendingane som gjorde at ho og ektemannen måtte flykte, først frå Aserbajdsjan til Georgia, og så vidare til Noreg.