«KORLEIS SEIER EIN ‘EG’ NÅR EIN IKKJE HUGSAR?»

Molloy går nesten dagleg på besøk til ML, ei nær venninne og eingamal kjærleik. Opp gjennom åra har dei knytt eit band sombyrjar rakna etter kvart som Alzheimer-sjukdomen skrid fram ogendrar ML litt etter litt. Dag for dag ser ho ut til å kvitta seg medsmå bitar av seg sjølv. Av og til gløymer ho ord, andre gongergløymer ho andlet og namn. Medan dette skjer, skriv Molloy neddet gradvise tapet av minne med hjartevarme, vantru og sorg. Hoskriv frå ein stad der ho ynskjer å behalda venen sin og den felleshistoria deira, ei historie som vert delvis verjelaus når den eineparten forsvinn, og ingen er der for å justera eller nekta forversjonane Molloy fortel om den felles fortida deira. Boka erdifor ikkje berre ei skildring av sjukdomen, men også ein måte ådriva ut tapet på, og å utfordra det. Denne vakre boka er einkamp mot fråværet.